Την Κυριακή που έρχεται έχουμε δημοτικές εκλογές. Αυτές δηλαδή που δεν ψηφίζεις κόμμα αλλά κάποιον με όραμα να κάνει τον τόπο που μένεις καλύτερο. Έστω λίγο. Ποιος άλλωστε περιμένει θαύματα; Ψέμα. Τα κόμματα έχουν δώσει χρώμα βουλευτικών εκλογών και σ αυτή την αναμέτρηση ώστε να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να εκμεταλλευτούν το αποτέλεσμα ανάλογα.
Οι πολιτικοί τους οποίου υποστηρίζουν τα δυο μεγάλα κόμματα και κατεβαίνουν υποψήφιοι των δημοτικών εκλογών όπως και όλοι οι άλλοι συνάδελφοί τους πολιτικοί σαν στόχο έχουν, τι άλλο, την καρέκλα και το χρήμα. Δεν ενδιαφέρονται για τους πολίτες τους οποίους τους ψήφισαν. Δε νοιάζονται να φτιάξουν την πόλη, το χωριό, την περιφέρεια στην οποία εκλέγονται. Καμία νέα υποδομή. Μόνο βρώμια και ασχήμια.
Οι υποψήφιοι από την άλλη οι οποίοι στηρίζονται από μικρότερους κομματικούς συνδυασμούς προσπαθούν και αυτοί ή να βάλουν τρικλοποδιές στους "γίγαντες" ή να λαϊκίσουν προσπαθώντας να πείσουν τους πολίτες ότι θα καθαρίσουν, ότι θα διώξουν τους ξένους, ότι θα σταματήσουν το παραεμπόριο με αστεία μέτρα. Τόσο αστεία όσο είναι οι ίδιοι.
Και φτάνουμε σε μας τους απλούς πολίτες που καλούμαστε να ψηφίσουμε. Κάποιοι, οι περισσότεροι ψηφίζουμε με κομματικά κριτήρια και η μειοψηφία ψηφίζουμε, κάπως ουτοπικά θα έλεγα, κάποιον που μολονότι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να εκλεγεί πιστεύουμε ότι αν γίνει θα κάνει κάτι για να ζούμε καλύτερα. Έστω μικρές υποδομές, κάτι για ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από το σύνολο.
Ανάμεσα όμως στο σύνολο των ψηφοφόρων το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι ετεροδημότες. Τι σημαίνει ακριβώς ετεροδημότης στις δημοτικές εκλογές; Με ποια λογική κάποιος που η μόνιμη κατοικία του είναι ας πούμε η Αθήνα να ψηφίζει δήμαρχο στη Θεσσαλονίκη ή όπου αλλού; Μια απάντηση - η εύκολη - είναι για την εκδρομή. Η πιο σκληρή και αληθινή είναι γιατί ποτέ δεν αγάπησε το μέρος που ζει πραγματικά. Θέλει πάντα να γυρίσει στην "πατρίδα" του. μέχρι ένα σημείο είναι πολύ λογικό και οφείλουμε όλοι να το σεβαστούμε.
Πέρα απ αυτό δε θα έπρεπε να επιτρέπεται η ψήφος για την τοπική αυτοδιοίκηση σε άλλο μέρος της μόνιμης κατοικίας. Η κοινή λογική λέει ότι εκεί που μένεις εκεί ψηφίζεις. Δεν ενδιαφέρεται ο άνθρωπος αυτός για τις συνθήκες που εκείνος και τα παιδιά του ζούνε; Δε θέλει να βοηθήσει ώστε να γίνουν καλύτερες; Ενδιαφέρεται περισσότερο για την κατάσταση σε ένα μέρος το οποίο επισκέπτεται 3-4 φορές το χρόνο; Ακόμα κι αν είναι έτσι δεν πιστεύει ότι οι εκεί μόνιμοι κάτοικοι μπορούν να τα καταφέρουν και χωρίς τη δική του βοήθεια; Μεσσίας για τον τόπο του. Άσχετα αν στο τέλος της επόμενης τετραετίας δε θα έχει γίνει πάλι τίποτα. Ούτε εκεί που μένει ούτε εκεί που θα ήθελε να μένει.
Πραγματικά στη χώρα που ζούμε τα στραβά είναι πάρα πολλά. Μα πρέπει να σκεφτούμε πως ευθυνόμαστε για τα περισσότερα απ αυτά. Τα κριτήρια τα οποία επιλέγουμε οτιδήποτε μας αφορά βασίζονται πάντα στο συμφέρον μας ή στην ευκολία μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση στο δεύτερο. Σχεδόν ποτέ στο κοινό καλό το οποίο τελικά θα ωφελήσει όλους. Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε ότι το "όλοι" μπορεί να μας αφορά περισσότερο από το "εγώ".
ΥΓ: Επίσης να μη μας φαίνεται περίεργο που οι άνθρωποι από άλλες χώρες που για όποιους λόγους καταλήγουν στη χώρα μας δεν ενσωματώνονται στην κοινωνία. Ούτε και εμείς το κάνουμε. Συμπεραίνω λοιπόν ότι ο άνθρωπος κουβαλάει μαζί του τον τόπο και τις συνήθειές του όπου κι αν καταλήγει να ζει. Και έτσι πρέπει κιόλας και κανείς δεν πρέπει να το κρίνει. Αυτό είναι χρώμα και ομορφαίνει όλους μας. Όχι αυτό με το οποίο κάποια γελοία κόμματα υπόσχονται ότι θα βάφουν τους μετανάστες.
Friday, 5 November 2010
Tuesday, 2 November 2010
- Ποιος υπερήρωας θα ήθελες να είσαι;
- Εεε… δεν το έχω σκεφτεί. Δε νομίζω ότι ενδιαφέρομαι όμως.
- Μα καλά. Είσαι σοβαρός;
- Μα γιατί να θέλω να είμαι κάποιος υπερήρωας;
- Για να κάνεις αυτά που δε μπορείς τώρα. Ακόμα κι αν είναι εντελώς ανούσια, τα οποία ποτέ δεν είναι όμως.
Μετά από καιρό και αφού με είχε αφήσει - όχι γι αυτό το λόγο - βρήκα την απάντηση ακούγοντας το "Waitin' for a Superman" των Flaming Lips. Ναι, ήθελα μέσα μου να είμαι ο Superman.
To lift the sun into the sky… my sky
ΥΓ: Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν τα πάντα. Χαίρομαι που έχω γνωρίσει έναν, ίσως δυο απ αυτούς
- Εεε… δεν το έχω σκεφτεί. Δε νομίζω ότι ενδιαφέρομαι όμως.
- Μα καλά. Είσαι σοβαρός;
- Μα γιατί να θέλω να είμαι κάποιος υπερήρωας;
- Για να κάνεις αυτά που δε μπορείς τώρα. Ακόμα κι αν είναι εντελώς ανούσια, τα οποία ποτέ δεν είναι όμως.
Μετά από καιρό και αφού με είχε αφήσει - όχι γι αυτό το λόγο - βρήκα την απάντηση ακούγοντας το "Waitin' for a Superman" των Flaming Lips. Ναι, ήθελα μέσα μου να είμαι ο Superman.
To lift the sun into the sky… my sky
ΥΓ: Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν τα πάντα. Χαίρομαι που έχω γνωρίσει έναν, ίσως δυο απ αυτούς
Monday, 1 November 2010
"Το Νησί" vs "Motorcycle Diaries"
Το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε είδα, πολύ καθυστερημένα ομολογώ, το "Motorcycle Diaries". Εξαιρετική ταινία. Θα ήθελα να σταθώ όμως σε ένα σημείο που με έβαλε σε σκέψεις. Ήταν η επίσκεψη του Γκεβάρα και του φίλου του στην περιοχή του Περού που ζούσαν οι λεπροί. Μάλλον ήδη καταλάβατε που το πάω. Χωρίς να το θέλω και έχοντας ήδη παρακολουθήσει και ομολογουμένως συγκινηθεί κι εγώ από τα 2 πρώτα επεισόδια της ελληνικής σειράς "Το νησί" μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να συγκρίνει τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος από την τέχνη.
Για να είμαι δίκαιος η ταινία σε αντίθεση με "Το νησί" δεν στήριζε την πλοκή της πάνω σ αυτό το θέμα. Ωστόσο θα μπορούσε ο Walter Salles να το δραματοποιήσει με την ευκολία των αργόσυρτων σκοτεινών πλάνων ακόμα και σε στιγμές, ας πούμε, ευχάριστες, της μουσικής που στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα κάνοντας τον θεατή ίσως και να ξεχνάει το πραγματικό θέμα της ταινίας. Είναι γυρισμένο κατά κάποιο τρόπο όπως τα δραματικά θέματα των ελληνικών δελτίων ειδήσεων. Λαϊκίστικα.
Αντίθετα και πιο εύστοχα κατά τη γνώμη μου, ο Walter Salles επέλεξε να αναδείξει το θέμα μέσα από πλάνα τα οποία δε σε έκαναν να λυπηθείς του αρρώστους. Έδειξε κατευθείαν τη θέση των γιατρών, της θρησκείας καθώς και τα θέματα ρατσισμού τα οποίο προκύπτουν από μια ασθένεια μη μεταδοτική αλλά λόγω των παραμορφώσεων σε πολλές περιπτώσεις αποκρουστική.
Δε θέλω να αδικήσω την ελληνική παραγωγή. Άλλωστε είχαμε χρόνια να δούμε κάτι τόσο αξιοπρεπές. Η αντίρρησή μου επικεντρώνεται στο πως ο καλλιτέχνης επιλέγει να αντιμετωπίσει ασθένειες, καταστροφές κλπ και να κάνει τέχνη. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενo άλλωστε. Στο μυαλό μου αμέσως έρχεται και ο "Τιτανικός" στον οποίο μουλιάσανε οι κινηματογραφικές αίθουσες όχι από τον πνιγμό τόσων ανθρώπων αλλά για το άδοξο τέλος του love story.
Ίσως κάποιοι καλλιτέχνες προτιμούν να εκμεταλλευτούν τραγικές ανθρώπινες στιγμές προκειμένου να δοξαστούν άμεσα από το ευρύ κοινό. Ευκολίες.
Για να είμαι δίκαιος η ταινία σε αντίθεση με "Το νησί" δεν στήριζε την πλοκή της πάνω σ αυτό το θέμα. Ωστόσο θα μπορούσε ο Walter Salles να το δραματοποιήσει με την ευκολία των αργόσυρτων σκοτεινών πλάνων ακόμα και σε στιγμές, ας πούμε, ευχάριστες, της μουσικής που στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα κάνοντας τον θεατή ίσως και να ξεχνάει το πραγματικό θέμα της ταινίας. Είναι γυρισμένο κατά κάποιο τρόπο όπως τα δραματικά θέματα των ελληνικών δελτίων ειδήσεων. Λαϊκίστικα.
Αντίθετα και πιο εύστοχα κατά τη γνώμη μου, ο Walter Salles επέλεξε να αναδείξει το θέμα μέσα από πλάνα τα οποία δε σε έκαναν να λυπηθείς του αρρώστους. Έδειξε κατευθείαν τη θέση των γιατρών, της θρησκείας καθώς και τα θέματα ρατσισμού τα οποίο προκύπτουν από μια ασθένεια μη μεταδοτική αλλά λόγω των παραμορφώσεων σε πολλές περιπτώσεις αποκρουστική.
Δε θέλω να αδικήσω την ελληνική παραγωγή. Άλλωστε είχαμε χρόνια να δούμε κάτι τόσο αξιοπρεπές. Η αντίρρησή μου επικεντρώνεται στο πως ο καλλιτέχνης επιλέγει να αντιμετωπίσει ασθένειες, καταστροφές κλπ και να κάνει τέχνη. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενo άλλωστε. Στο μυαλό μου αμέσως έρχεται και ο "Τιτανικός" στον οποίο μουλιάσανε οι κινηματογραφικές αίθουσες όχι από τον πνιγμό τόσων ανθρώπων αλλά για το άδοξο τέλος του love story.
Ίσως κάποιοι καλλιτέχνες προτιμούν να εκμεταλλευτούν τραγικές ανθρώπινες στιγμές προκειμένου να δοξαστούν άμεσα από το ευρύ κοινό. Ευκολίες.
Καλό μήνα και καλή μου αρχή
Κι έρχεται μια στιγμή μετά από χρόνια που έχεις την ανάγκη πάλι να γράψεις. Φυσικά στο τέλος του 2010 αυτό δε μπορεί να γίνει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ούτε καν σε ένα απλό αρχείο κειμένου. Τουλάχιστον δε μπορώ εγώ να το κάνω πια όσο κι αν αγαπώ τη μυρωδιά του ξυσμένου μολυβιού και του χαρτιού αλλά και την αίσθηση να γράφεις μ αυτόν τον τρόπο. Για κάποιο λόγο έχω την ανάγκη να το κάνω ιντερνετικά ίσως και κάπως σαδιστικά για μένα διότι δε θα επιδιώξω ούτε καν στους φίλους και γνωστούς να "διαφημίσω" τα κείμενά μου. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κι άλλο μετά απ αυτό το πρώτο. Μετά από χρόνια πια έκθεσης μου στις κάθε είδους σελίδες κοινωνικής δικτύωσης νιώθω την ανάγκη να γράψω εντελώς ανώνυμα. Να πω αυτά που έρχονται στο μυαλό μου με αφορμή εξωτερικά ερεθίσματα μα και προσωπικά μου βιώματα. Ίσως κάποιοι με αναγνωρίσουν από τον τρόπο γραφής μου. Ευτυχώς θέλει πολύ κόπο να αποδειχθεί το ποιος είναι πραγματικά ο συντάκτης και τελικά δεν υπάρχει και νόημα να μπει κάποιος σε τόσο κόπο.
Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν
ΥΓ: Αυτό, το εισαγωγικό κείμενο γράφτηκε πριν καν ανοιχτεί το παρόν blog
Subscribe to:
Posts (Atom)