Το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε είδα, πολύ καθυστερημένα ομολογώ, το "Motorcycle Diaries". Εξαιρετική ταινία. Θα ήθελα να σταθώ όμως σε ένα σημείο που με έβαλε σε σκέψεις. Ήταν η επίσκεψη του Γκεβάρα και του φίλου του στην περιοχή του Περού που ζούσαν οι λεπροί. Μάλλον ήδη καταλάβατε που το πάω. Χωρίς να το θέλω και έχοντας ήδη παρακολουθήσει και ομολογουμένως συγκινηθεί κι εγώ από τα 2 πρώτα επεισόδια της ελληνικής σειράς "Το νησί" μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να συγκρίνει τον τρόπο αντιμετώπισης του θέματος από την τέχνη.
Για να είμαι δίκαιος η ταινία σε αντίθεση με "Το νησί" δεν στήριζε την πλοκή της πάνω σ αυτό το θέμα. Ωστόσο θα μπορούσε ο Walter Salles να το δραματοποιήσει με την ευκολία των αργόσυρτων σκοτεινών πλάνων ακόμα και σε στιγμές, ας πούμε, ευχάριστες, της μουσικής που στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα κάνοντας τον θεατή ίσως και να ξεχνάει το πραγματικό θέμα της ταινίας. Είναι γυρισμένο κατά κάποιο τρόπο όπως τα δραματικά θέματα των ελληνικών δελτίων ειδήσεων. Λαϊκίστικα.
Αντίθετα και πιο εύστοχα κατά τη γνώμη μου, ο Walter Salles επέλεξε να αναδείξει το θέμα μέσα από πλάνα τα οποία δε σε έκαναν να λυπηθείς του αρρώστους. Έδειξε κατευθείαν τη θέση των γιατρών, της θρησκείας καθώς και τα θέματα ρατσισμού τα οποίο προκύπτουν από μια ασθένεια μη μεταδοτική αλλά λόγω των παραμορφώσεων σε πολλές περιπτώσεις αποκρουστική.
Δε θέλω να αδικήσω την ελληνική παραγωγή. Άλλωστε είχαμε χρόνια να δούμε κάτι τόσο αξιοπρεπές. Η αντίρρησή μου επικεντρώνεται στο πως ο καλλιτέχνης επιλέγει να αντιμετωπίσει ασθένειες, καταστροφές κλπ και να κάνει τέχνη. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενo άλλωστε. Στο μυαλό μου αμέσως έρχεται και ο "Τιτανικός" στον οποίο μουλιάσανε οι κινηματογραφικές αίθουσες όχι από τον πνιγμό τόσων ανθρώπων αλλά για το άδοξο τέλος του love story.
Ίσως κάποιοι καλλιτέχνες προτιμούν να εκμεταλλευτούν τραγικές ανθρώπινες στιγμές προκειμένου να δοξαστούν άμεσα από το ευρύ κοινό. Ευκολίες.
No comments:
Post a Comment