Κι έρχεται μια στιγμή μετά από χρόνια που έχεις την ανάγκη πάλι να γράψεις. Φυσικά στο τέλος του 2010 αυτό δε μπορεί να γίνει σε ένα κομμάτι χαρτί. Ούτε καν σε ένα απλό αρχείο κειμένου. Τουλάχιστον δε μπορώ εγώ να το κάνω πια όσο κι αν αγαπώ τη μυρωδιά του ξυσμένου μολυβιού και του χαρτιού αλλά και την αίσθηση να γράφεις μ αυτόν τον τρόπο. Για κάποιο λόγο έχω την ανάγκη να το κάνω ιντερνετικά ίσως και κάπως σαδιστικά για μένα διότι δε θα επιδιώξω ούτε καν στους φίλους και γνωστούς να "διαφημίσω" τα κείμενά μου. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κι άλλο μετά απ αυτό το πρώτο. Μετά από χρόνια πια έκθεσης μου στις κάθε είδους σελίδες κοινωνικής δικτύωσης νιώθω την ανάγκη να γράψω εντελώς ανώνυμα. Να πω αυτά που έρχονται στο μυαλό μου με αφορμή εξωτερικά ερεθίσματα μα και προσωπικά μου βιώματα. Ίσως κάποιοι με αναγνωρίσουν από τον τρόπο γραφής μου. Ευτυχώς θέλει πολύ κόπο να αποδειχθεί το ποιος είναι πραγματικά ο συντάκτης και τελικά δεν υπάρχει και νόημα να μπει κάποιος σε τόσο κόπο.
Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν
ΥΓ: Αυτό, το εισαγωγικό κείμενο γράφτηκε πριν καν ανοιχτεί το παρόν blog
No comments:
Post a Comment